Το παιδί και η στάση των γονέων έναντι του χορού
Το παιδί από τη στιγμή που θα γεννηθεί, αρέσκεται στο να κινείται και να προσπαθεί να ανακαλύψει τον κόσμο μέσα από τα δικά του παιδικά μάτια. Όλα του φαίνονται όμορφα και καλά. Αυτό συμβαίνει, όταν μεγαλώνει και χειραγωγείται σε ένα υγιές περιβάλλον, όπου το αγαπούν, του εκφράζουν την αγάπη τους λεκτικά και κυρίως έμπρακτα. Γιατί, όμως, πολλά παιδιά δε χορεύουν;
Κανένα παιδί δε γεννήθηκε με αρνητικά συναισθήματα. Κανένα παιδί δε γεννήθηκε απορρίπτοντας πράγματα και γεγονότα που οι γονείς του ή το οικείο του περιβάλλον τα αγαπούσε και τα είχε στη δική του ζωή.
Αντί, λοιπόν, να αναρωτιόμαστε γιατί το παιδί μας ή το οποιοδήποτε παιδί δε χορεύει, μήπως πρώτα θα πρέπει να αναλογιστούμε αν εμείς οι ίδιοι χορεύουμε; Αν εμείς οι ίδιοι έχουμε εντάξει το χορό στη ζωή μας; Εκφραζόμαστε μέσω αυτού ή είναι για εμάς κάτι ξένο, κάτι που δε θελήσαμε να το γνωρίσουμε; Μήπως τώρα που είμαστε γονείς, εκπαιδευτικοί… ξέρουμε τα οφέλη που προσφέρει ο χορός και θέλουμε το καλύτερο για το παιδί μας;
Θετικές κινήσεις των γονέων – εκπαιδευτικών
Αυτό δεν είναι κακό. Κάθε άλλο. Μια θετική διαπίστωση, που πρέπει όμως πρώτα να καλλιεργηθεί από εμάς τους ίδιους. Ας αρχίσουμε εμείς να είμαστε παράδειγμα προς μίμηση έναντι των παιδιών μας. Δε χρειάζεται να είμαστε άριστοι. Δε χρειάζεται να ξέρουμε όλους τους χορούς, όλα τα βήματα.
Ο καθένας μπορεί να χορέψει σε όποια ηλικία κι αν είναι. Όλοι έχουμε συναισθήματα. Όλοι μας μπορούμε να εκφραστούμε μέσω του χορού.
Την επόμενη φορά που θα αναρωτηθούμε «γιατί το παιδί μας δε χορεύει ή γιατί πολλά παιδιά δε χορεύουν», ας δούμε, γιατί εμείς δε χορεύουμε κι ας κάνουμε την αρχή. Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι μιμητές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα από τις κινήσεις μας και τη συμμετοχή μας στο χορό το παιδί θα το αγαπήσει και θα το εντάξει στη δική του ζωή.
Επιβάλλεται όλοι να χορεύουμε για τη δική μας ψυχική υγεία, για την έκφραση των συναισθημάτων μας.
Ας εντάξουμε το χορό στη δική μας ζωή κι ας δώσουμε το καλύτερο παράδειγμα στα παιδιά μας.