Επιθετικότητα
Επιθετικότητα είναι μια άσχημη συμπεριφορά του ανθρώπου όπου έχει ως σκοπό να βλάψει είτε το ίδιο το άτομο που την ασκεί, είτε το συνάνθρωπό του. Η επιθετικότητα μπορεί να είναι λεκτική ή σωματική. Εκδηλώνεται απέναντι στους συνανθρώπους, στα ζώα, στα πράγματα… σε ο,τιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Παιδί και Επιθετικότητα
Παιδί αποκαλούμε οποιονδήποτε εντάσσεται στην ηλικία από τη γέννηση έως και την εφηβεία. Λίγο δηλαδή πριν την ενηλικίωση του ανθρώπου. Η επιθετικότητα υπάρχει στον άνθρωπο από τη γέννησή του. Έως την ηλικία των δυο (2) ετών τα παιδιά έχουν μια επιθετική στάση ως προς το πρόσωπό τους και ως προς τους γύρω τους. Στην ηλικία των τριών (3) και τεσσάρων (4) ετών η επιθετική στάση μειώνεται. Κι όσο μεγαλώνουμε μειώνεται περισσότερο… ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να υφίστανται.
Το μικρό παιδί δε μπορεί να καταλάβει ότι έχει μια επιθετική στάση. Το να δαγκώσει, να φωνάξει, να σπρώξει το θεωρεί σωστό για να διεκδικήσει τα θέλω του. Εάν οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί κι όσοι συναναστρέφονται με παιδιά δε φροντίσουν να εκμηδενίσουν την επιθετική στάση, τότε το παιδί μεγαλώνοντας θα συνεχίζει να ασκεί τη βία ως το μοναδικό τρόπο για να πραγματοποιήσει τα θέλω του.
Γιατί το παιδί έχει επιθετική συμπεριφορά
Επιθετική συμπεριφορά έχει συνήθως ένα παιδί που οι οικείοι του λειτουργούν με τον ίδιο επιθετικό τρόπο. Έχουν μάθει πως κατά κάποιον τρόπο αυτό είναι το σωστό. Επιθετική συμπεριφορά μπορεί να έχει ένα παιδί για να κερδίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον των μεγαλυτέρων του. Είτε επειδή δεν του δίνουν την προσοχή που θέλει, είτε γιατί ζηλεύει κάποιο άλλο αδερφάκι, είτε γιατί αισθάνεται μειονεκτικά, είτε από αντίδραση σε κάτι που το παιδικό μυαλουδάκι του το έχει μεγεθύνει.
Όταν ένα παιδί είναι ανεξέλεγκτο χωρίς όρια, τότε κάποια στιγμή θα εκδηλώσει μια επιθετικότητα.
Tο παιδί που έχει επιθετική συμπεριφορά δεν το βάζουμε τιμωρία, αλλά του δίνουμε το χρόνο να σκεφτεί τι έκανε και πόσο μπορεί να πλήγωσε, να πόνεσε κάποιο άλλο παιδί. Το να το βάλουμε τιμωρία του ενισχύουμε την επιθετική στάση.
Οι γονείς κι όσοι συναναστρέφονται με παιδιά, τι μπορούν να κάνουν
Όσοι έχουν άμεση σχέση με τα παιδιά θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Πρώτα πρώτα οι ίδιοι οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, το οικογενειακό περιβάλλον… δε συμπεριφερόμαστε στα παιδιά έχοντας μια επιθετική στάση. Τα παιδιά μιμούνται ό,τι βλέπουν. Δεν τιμωρούμε τα παιδιά. Εξηγούμε και τους δίνουμε το χρόνο τους να σκεφτούν. Είμαστε κοντά τους, τα αγαπάμε, τους το δείχνουμε, αλλά βάζουμε και τα όριά μας. Τίποτε δε διορθώνεται χωρίς όρια και συνέπειες.
Δε χαρακτηρίζουμε τα παιδιά μας με τις λέξεις και φράσεις: «ζωηρά», «ατίθασα», «δεν ακούνε», «είναι ζωηρός και χτυπάει λίγο»… Τα παιδιά δε θέλουν να χάσουν τον τίτλο τους. Αφού το είπε η μαμά, ο μπαμπάς, κάποιος μεγαλύτερος νομίζουν πως συνεχίζοντας την ίδια στάση τους όλα θα βαίνουν καλά. Δε θα πρέπει να καμαρώνουν οι γονείς για την τέτοιου είδους «ζωηράδα» του παιδιού τους.
Γονείς, εκπαιδευτικοί και όσοι ενήλικες συναναστρέφεστε με παιδιά είσαστε υπεύθυνοι για την επιθετική τους συμπεριφορά. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο.
Τα παιδιά μαθαίνουν και διδάσκονται.
Δείξτε στα παιδιά από τη μικρή τους ηλικία το σωστό μονοπάτι για να πορευτούν στη ζωή τους…
