Μοναχικό Παιδί

Θα πρέπει να μας ανησυχεί η μοναχικότητα του παιδιού μας;

Το μοναχικό παιδί είναι εκείνο, όπου θέλει να μένει μόνο του. Είναι επιλογή του ή κάποιοι παράγοντες το ώθησαν σε αυτή του τη στάση;

Αν είναι επιλογή του δεν είναι πολύ ανησυχητικό, γιατί του αρέσει, είναι αυτό που τον κάνει χαρούμενο. Τα παιδιά αυτά, συνήθως, έχουν μάθει από το οικογενειακό τους περιβάλλον να ζουν μοναχικά. Δηλαδή, εάν η οικογένεια του μοναχικού παιδιού συναναστρεφόταν με λίγα άτομα ή με κανένα, τότε το παιδί θα κάνει το ίδιο. Το θεωρεί ως φυσικό επακόλουθο. Αυτό έμαθε κι αυτό εκτελεί.

Δε σημαίνει, βέβαια, ότι επιβραβεύουμε τη μοναξιά.

Από την άλλη πλευρά, όμως, θα πρέπει να ανησυχούμε, όταν ένα παιδί είναι μοναχικό όχι από επιλογή του. Αυτό είναι το παιδί που στενοχωριέται, δεν περνάει καλά στο σχολείο ή σε οποιαδήποτε δραστηριότητα εκτός σχολείου. Νιώθει, ότι δε γίνεται επιθυμητό από τα άλλα παιδιά. Αυτά είναι συνήθως τα ήσυχα παιδιά, τα οποία γίνονται στόχο για πειράγματα.

Αυτό που οφείλουν να κάνουν οι γονείς είναι να είναι κοντά στα παιδιά τους, να μιλούν μαζί τους χωρίς να τα πιέζουν και να βγάζουν επάνω τους τους φόβους τους και τα άγχη τους. Συνάμα, να ενημερώνουν τον δάσκαλο για οτιδήποτε τους ανησυχεί και από κοινού να βλέπουν τη συμβαίνει στην ψυχολογία του παιδιού. Αν οι γονείς είναι οι ίδιοι άτομα μοναχικά και απόμακρα, τότε επιβάλλεται ο δάσκαλος να είναι κοντά στα παιδιά για να μπορεί να καταλάβει τον ψυχικό τους κόσμο. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο ρόλος του δασκάλου είναι πολύπλευρος.

Τα παιδιά που είναι μοναχικά από επιλογή, δε σημαίνει, ότι διανύουν μια περίοδο κατάθλιψης. Σε αντίθετη περίπτωση, χρειάζεται η γνώμη ενός ειδικού.

Ας μην ξεχνάμε, ότι κάθε παιδί έχει την προσωπικότητά του. Δε μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι. Ας σταματήσει επιτέλους το καθιερωμένο. Τα ζωηρά παιδιά να πειράζουν τα ήσυχα παιδιά. Και τα ζωηρά παιδιά έχουν γονείς. Ας μην καμαρώνουν για τη ζωηράδα του παιδιού τους, όταν αυτή κινείται σε βάρος ενός άλλου παιδιού.