Πέντε λεπτά ακόμα, να θυμηθώ πως ήσουνα μωρό…
Πέντε λεπτά ακόμα, να θυμηθώ πως ήσουνα μωρό… Πέντε λεπτά ακόμα… Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, λες κι άνοιξε της Πανδώρας το έρμο το κουτί. Το μάτι θολό, το βλέμμα μακρινό, το βήμα βαρύ…φευγάτο. Η ηλικία μες τη νιότη να βράζει, να κοχλάζει… – Φεύγω. Που πας, γιατί δεν μένεις; – Φεύγω, δεν αντέχω πια…με κούρασες.…